මට හිතෙන්නේ අපේ ජිවිතත් හරියට ගිරිකුලක් වගෙයි . එකේ මුදුනටම නගින්න අපි දරන්නේ ලොකු වෙහෙසක් ... එත් එක මුදුනටම නගින්නෙ කීයෙන් කීදෙනාද ?.... හුගක් ය අතරමේද ඇදගෙන වැටෙනව. තවත් අය කන්ද මැදදි ගමන ඇතහැරල අපහු පහල බහිනව...... එත් මම තාමත් ඒ කන්ද දිහා බලාගෙන ඉන්නවා විතරයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.........
Thursday, June 24, 2010
මගේ කවිය ඇසුනා
කියාදෙන්න මට මිහිරිම කවියක
තනුව උනේ කොහොමද කියලා
වසන්ත කෝකිලයන්ගේ
තුඩගින් ගිලිහී එතින් එතට ....
පෙන නැගෙනා . ......
කල්ප කාලයක් පෙරුම් පුරාගෙන
සසර ඉමේ හමුවන යාමේ
මගේ සෙනෙහසේ කවිය ලියන්නට
එඉ නුබ මෙතරම් ලත වෙන්නේ
හිතේ පිපෙන හෙගුමන් අතරේ හිද
එත එදීයන සිහින් දුකක පෙටලී
එතින් එතට එතින් එතට
සිහින් හැදින් මුමුණා ...
මගේ කවිය ඇසුනා
පදරචනය ; උදිත වීරසිංහ
2010/06/02
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment