තුඩග පන්හිද ගොළුවෙලා යන
දුරුතු හීතල හිඋඩු ගන්වන
නිසල හිත් විල කුමුදු පරවෙන
කුමට තනි මට පුරපසේ සඳ
විඩාබර නෙත් අගින් වෑහෙන
කදුල නුබ වී සරණ මොහොතක
දෙතොල් මත මුමුණනා ගීයක
පුරුදු තානම වයන්නේ නුඹ
කොබෙයියෙකුගේ ශෝක ගීතය
විල් දියේ රැළි නන්වනා යුරු
මතක් වේ මට නුබේ නෙත් සර
කම්පනය වේ නුවන් සිත් විල
නොකී උව මා නුබට බැදී පෙම
මගේ මුව මත මැවෙන හසරේලි
නුබේ හදවිල නිදන්ගත බව
නොහෙගේනාබව අරුමයකි තව
මෙවෙන සිතුවම් සිතිජයේ ඉම
එක් නොවන මුත් කවරදාවත්
සදත් කුමුදුත් මුණ ගැසෙන්නේ
පුරපසේ සඳ පැයූ දවසකයි
වසන්තය සේ ඇවිත් මා ලග
හීන දෑසක දියවරක් බැද
නිදන් කල හිත් විලේ දිය යට
පිපෙන්නට වෙර ගනී සියපත
No comments:
Post a Comment