මට හිතෙන්නේ අපේ ජිවිතත් හරියට ගිරිකුලක් වගෙයි . එකේ මුදුනටම නගින්න අපි දරන්නේ ලොකු වෙහෙසක් ... එත් එක මුදුනටම නගින්නෙ කීයෙන් කීදෙනාද ?.... හුගක් ය අතරමේද ඇදගෙන වැටෙනව. තවත් අය කන්ද මැදදි ගමන ඇතහැරල අපහු පහල බහිනව...... එත් මම තාමත් ඒ කන්ද දිහා බලාගෙන ඉන්නවා විතරයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.........
Thursday, June 24, 2010
දුක් ගී මිමිනෙඉ
මගෙ තනි හිත අද්දර නුබ
තනියට එවිදින්
මෙදියම් රේ අකසේ.....
සරා සඳට හොරෙන් හොරෙන්
සිතුවිලි තුල සක්මන් කර
කනට සෙමෙන් කොදුරාලා
දුක් ගී මුමුනඊ.....
සියපත් විල් දිය මත්තේ
පිපී දිලෙන පොද වෙස්සේ ....
සෙමෙන් සෙමෙන් තුරුළු වෙවී
හීගඩු පීදෙන යාමේ ........
නෙඋම් පෙතුම් පුරවාගෙන
නුබමය අවේ.......
නුබමඊ යන්න ගියේ ....
කළුවන් කළු වලා කුලෙන්
එබිකම් කර හිනාවෙලා ....
නෙඋම් පෙතුම පුරවාගෙන
තරු කෙට වන මුතු අහුරක
සෙගවී ආවත් ... .
ගල් පරයක හෙපී බිදී
මගේ පෙතුම් යට කරගෙන
දුක් ගී මිමිනෙඉ ...
පදරචනය ; උදිත වීරසිංහ
2010/06/12
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment